Hoe gaat het met je? Een veelgehoorde vraag aan mij gesteld afgelopen jaar. En meestal was de vraag ook met oprechte interesse. Omdat het een vraag is die vaak gesteld wordt, antwoord ik vaak met: goed, erg druk. Daarom heb ik besloten om vanaf nu een eerlijk antwoord te geven en te vertellen hoe ik me op dat moment werkelijk voel. En dat ging afgelopen jaar met hoge pieken en diepe dalen. Erg grillig dus met mooie momenten en gewoonweg waardeloze momenten.

Van ziekenhuisbezoek naar ziekenhuisbezoek en tenslotte doorgestuurd worden naar een ander ziekenhuis. Omdat ze geen diagnose kunnen stellen wat er nu eigenlijk echt mis is met mijn hart. Van het opstaan voor onrecht voor vrouwen in gedwongen prostitutie tot bovenop de top van de Mont Blanc staan in Frankrijk. En daar dan ook getuige mogen zijn van het huwelijksaanzoek aan onze dochter. Van het zoeken naar projecten waar ik plezier uit haal tot het spreken in kerken, op festivals en mannenbijeenkomsten. Iets met zoeken naar de juiste invulling voor de tweede helft van mijn leven. Al struikelend en zoekend. Zo maar even wat momenten van 2022.

“Het leven is geen krentenbol”

Tegen mijn kinderen zeg ik altijd gekscherend: ‘Het is leven is geen krentenbol’. Nu ben ik gek op krentenbollen, maar het leven is niet altijd lekker. Helaas niet. En hoewel ik altijd zoek naar vooruitgang en positieve elementen, was dat dit jaar echt lastig. Ik kon mijn draai niet vinden bij de bedrijven of gemeenten waar ik als interim projectleider aan de slag ging.

Toch een soort van zwart gat, na de verkoop van mijn aandelen van het bedrijf waar ik directeur van was. De simpele vraag die mijn vrouw een paar weken stelde, kwam wat harder binnen dan ik zou verwachten. Ze vroeg mij: Zeg eens eerlijk, wanneer was je voor het laatst echt gelukkig? En ik wist direct, dat dit al een tijdje geleden was. Veel langer dan een jaar in ieder geval. Natuurlijk, ik ben heel gelukkig met mijn vrouw en mijn kinderen en ik ervaar ook steeds meer echte vreugde van binnenuit. Dat is vooral de rust die God mij geeft, dat ik weet dat Zijn plan voor mij vaststaat en dat Hij erbij is. Maar het gevoel dat mijn dagelijkse invulling echt voldoening geeft? Nee, dat is er (nog) niet.

Geen voldoening

De redenen waarom ik geen voldoening heb en veel onrust ervaar is tweeledig. De ene kant is de zoektocht naar een nieuwe invulling. Waarin of waarvoor kan ik een betekenisvol leven gaan leiden? Tot nu toe tast ik daarin in het duister. Wat is dan die roeping of invulling? Waar mag ik me voor inzetten, zonder dat ik verdrink in teveel activiteiten en werkzaamheden? Het maakt me vaak onrustig en ik verlang weer naar een doel in mijn leven. En toch heeft het afgelopen jaar me ook veel geleerd. Om bijvoorbeeld geduld op te brengen of dat teveel stress op je lichaam gewoon echt heel slecht is.

De andere kant is mijn persoonlijke fysieke ongemak. Ik voel me fit, maar weet inmiddels ook dat er iets mis is met mijn hart. Maar het is niet bekend wat er precies aan de hand is. Mijn hart moet nog wel een tijdje meegaan, dat is tenminste wel mijn verlangen. Als dertig artsen het dan ook niet weten, raak je langzaam steeds meer het vertrouwen kwijt in je eigen lichaam. En hoewel mijn nieuwe arts in het AMC aangeeft dat hij positief is, blijft het een enorm waardeloos gevoel van onzekerheid. Een gevoel wat ik steeds beter een plek kan geven. Dat wel. Die plek geven lukt omdat ik elke dag naast me kijk.

Mooie momenten

Is er dan helemaal niets positiefs te vertellen? Zeker wel. Ik mag me steeds meer afhankelijk weten van God en erop vertrouwen dat Hij voor mij en voor ons zorgt, wat ons ook nog te wachten staat. Natuurlijk was het huwelijksaanzoek aan onze oudste dochter Rosalie letterlijk en figuurlijk een hoogtepunt. Bovenop de top van Mont Blanc vroeg Lars onze Rosalie ten huwelijk en ze zei JA!

Ik ervoer veel minder stress en deed een paar mooie interim-projecten in andere branches. Deze interim-projecten gaven me ook veel duidelijkheid. Want ze sloten niet direct aan bij waar ik echt energie van krijg.

Een belangrijk punt was dat mijn vrouw meer ruimte zou krijgen om zich te ontwikkelen en graag weer wilde gaan werken. Na jaren dat het gezin op nummer een stond, was er weinig ruimte voor andere dingen. Zeker in combinatie met mijn drukke baan. Inmiddels werkt zij weer met veel plezier in de zorg, waar ze ooit gestopt was. We mochten weer een aantal mooie kampvuuravonden, wandeltochten, vaderzoonweekend en een bijbelstudieweekend organiseren. Het zorgde voor prachtige momenten, diepe gesprekken en verbinding met elkaar en met God.

Na alle investeringen in spreekvaardigheid bij het Sermon Movement Center werd dit bevestigd met mooie uitnodigingen voor spreekbeurten op mannenavonden, in kerkdiensten, bij kampvuuravonden en zelfs tijdens een festival in het buitenland. Wat heb ik hiervan genoten.

En niet te vergeten de Muskathlon in oktober, waar ik in mijn laatste blog mijn bijzondere ervaringen mocht delen, onder andere over hoe ik daar Jezus mocht ontmoeten. https://jacobklok.nl/in-deze-ogen-ontmoette-ik-jezus/

Vooruitkijken

Afgelopen vakantie brachten we weer door op de plek wat inmiddels ons tweede thuis is geworden: de bossen in Hattem, De bossen brengen altijd de nodige rust in onze hoofden en harten. Daar had ik dit jaar best moeite mee. Het terugkijken naar afgelopen jaar wat niet de boeken ingaat als topjaar en het vooruitkijken naar 2023. En toch besefte ik me daar al wandelend door de regen en mountainbikend door de modder: wat ben ik gezegend. Vanuit dit perspectief kijk ik weer verwachtingsvol naar dit nieuwe jaar.

Al moet ik dat blijven zeggen tegen mezelf. Er gloort licht aan de horizon als het gaat om nieuwe uitdagingen en een betekenisvol leven leiden. We mogen vol spanning uitkijken naar 19 mei als Lars en Rosalie gaan trouwen. Ongetwijfeld met een lach en een traan. De trots die er is als ik Julia weer hoor zingen van die grote God. ‘Kleine’ Lotte die na de zomer naar het voorgezet onderwijs gaat en inmiddels geen kleintje meer is. En als klap op de vuurpijl neemt Rosalie mijn stokje over van de Muskathlon. Zij gaat dit jaar opstaan voor die vrouwen die geen stem hebben! En daarom blijf ik geloven dat vaak