Negen jaar geleden kwam mijn oudste dochter Rosalie Kuijt naar me toe: “Pap, dit wil ik graag doen”. Een vader-dochterweekend georganiseerd vanuit de 4M Nederland. Ik had er nog nooit van gehoord. En zo werd het een eerste #vader-dochterweekend vol verrassingen. Afgelopen maand juni was het alweer mijn derde vader-dochterweekend. En ook de laatste. Want mijn jongste dochter was alweer aan de beurt. Een paar jaar geleden Julia en nu dus Lotte. Verplichte kost, als onderdeel van de opvoeding.
De laatste jaren hevig tegenspartelend door de jongste. En het bijzondere was dat toen ik een spierscheuring opliep, vier weken voor het weekend, zij in paniek raakte. Want misschien kon het niet doorgaan. Maar gelukkig ging het wel door. Ietwat te warm, met 30 graden. Overigens klagen we daar niet over.
De derde keer
Ik had niet verwacht dat het me zoveel deed, want onwillekeurig gingen mijn gedachten terug naar negen jaar terug. Op precies dezelfde plek, waar al zo lang, zoveel herinneringen worden gemaakt door vaders en dochters. Ook door ons. Cirkels die rond worden gemaakt. Want wat was het weer bijzonder en mooi. Oh ja, en warm. Met deze weekenden ben ik al drie keer in de gelukkige omstandigheid geweest dat het mooi weer was. Heel fijn, want in de stralende zon je dochter van een kasteeltrap zien schrijden is net even leuker dan wanneer het pijpenstelen regent. Ook voor de foto uiteraard.
Negen jaar geleden kwam mijn leven tot stilstand tijdens dit weekend door die ene vraag die werd gesteld: “Pap, wie ben je eigenlijk? Pap, waarom zie ik je nooit?”. Dit sloeg in als een bom, maar was wel terecht. Want wie was ik eigenlijk nu echt. Was ik echt alleen de man die op zondag het vlees sneed? Overigens, zelfs dat deed ik niet. Nu werd die vraag gelukkig niet meer gesteld. Ik had de boodschap begrepen. Mijn ladder stond tegen de verkeerde muur. Mijn kompas stond verkeerd afgesteld. Al die herinneringen kwamen naar boven. Dus werd het zo’n weekend, tranen met tuiten. Prachtig. Diep. Emotioneel. We hadden mooie en lange gesprekken, net als bij de eerste twee weekenden, maar dan weer net anders.
Jaar van cirkels
Tijdens het schrijven van dit verhaal realiseer ik me opeens dat het een jaar van cirkels aan het worden is. Zo schreef ik kortgeleden over een onverwachte fietstocht die al meer als twintig niet meer was voorgekomen. Dit was mijn laatste vader-dochterweekend, in ieder geval als deelnemer. En in april was ik mee als spreker op een karakterweekend in Schotland vanuit 4M. Terug in Schotse Hooglanden. Negen jaar geleden stond mijn leven stil, maar acht jaar geleden ook. Samen met mijn zwagers stonden wij daar, op de top in de Schotse Hooglanden. Tot het moment dat we op onze knieën gingen en aan de voet van het kruis capituleerde ik. En gaf daar mijn leven aan Jezus! En riep het daar uit: “Heer, ik geef me over. Wat wilt U dat ik ga doen”! Ook deze cirkel werd rondgemaakt met het diepe besef dat het daar allemaal begon. Op deze twee weekenden, jaren geleden. Daar draaide mijn leven 180 graden. Het verschil tussen zonder Jezus leven en met Jezus leven. En dat door een enkele opmerking van mijn dochter. Weet dat je het verschil kunt maken in het leven van iemand door een paar woorden. Een paar simpele, eenvoudige woorden waar je zelf misschien wel van denkt dat ze helemaal niet belangrijk zijn. Doe het maar. Probeer het maar.
Geliefde dochter
Naast dat het vader-dochterweekend bijzonder was met veel actie, uitdaging, wandelen, diepe gesprekken, slapen in een soort van tent, je eigen potje koken was het ook geestelijk intens. Een poging doen om in de spiegel te kijken of ik wel wat geleerd had van negen jaar geleden hoort er dan zeker bij. En werd dat gelukkig ook bevestigd. Natuurlijk ook mooie en diepe devotions vanuit het bijbelboek Esther. Al vind ik de naam Haddassa net even mooier en sjieker. Het hoogtepunt is dan toch echt weer altijd het gala. Al is de voorbereiding daarop net zo intens en emotioneel als je een brief mag schrijven naar jouw dochter. Opschrijven en dan ook nog voorlezen wat je voor haar wenst in de toekomst. Maar elke keer dat moment dat je als vader voor die kasteeltrap staat te wachten en jouw bloedeigen dochter van die trap afloopt in haar galajurk. Slik….! Haar omhelst en zegt: “ik hou van jou en je bent mijn geliefde dochter”. Overigens kom ik altijd weer woorden tekort voor de brief. De diepste wens die ik opschrijf bij elke dochter blijft echter vrij eenvoudig, maar niet oppervlakkig. “Ik wens dat je een volgeling van Jezus bent en blijft”. Niks meer en niks minder. Die wensen en die gebeden zijn tot dit moment al drie keer uitgekomen. God is goed!
