Waarom ging ik eigenlijk naar Colombia om daar een Muskathlon te doen voor Open Doors? Veel mensen vroegen dit in de maanden voordat ik vertrok. En daarbij, nadat ik kort uitlegde wat ik ging doen, er zijn toch daar helemaal geen vervolgingen? Het is toch een land waar de Katholieke kerk voor 95% het grootste is? Ja, hier zit een stukje waarheid in. Maar wat veel mensen niet weten is dat de paramilitairen en de guerrilla’s controle willen houden en daar strijden ze ook voor. Christenen zijn ‘lastige’ mensen die de groei van hun ‘handel’ flink in de weg staan. Dus ja, niets is minder waar en Colombia staat ‘gewoon’ halverwege de ranglijst voor vervolgde christenen. Het is daarom nodig dat er meer ruchtbaarheid aan gegeven moet worden en steeds meer mensen gaan beseffen hoe uniek onze vrijheid is. Meer dan 365 miljoen christenen zijn namelijk hun leven niet zeker. En omdat ik regelmatig de mogelijkheid krijg om te spreken op een mannenavond, in kerkdienst of op een event gaf ik gehoor aan de oproep om deze verhalen op te halen zodat deze hier weer verteld kunnen worden. Wij hebben hier vaak geen idee van wat er in landen gebeurt als Colombia. En verder? Tja, ik verlang naar en hoop op nieuwe antwoorden nu ik gevoelsmatig ben beland in het laatste deel van mijn woestijnperiode. De periode tussen de eerste en tweede helft van mijn leven. De periode van zoeken naar nieuwe invulling van mijn leven waar ik al eerder over schreef in mijn blogs.
Verlangen
En mijn verlangen werd niet teleurgesteld. Tien uur in een vliegtuig en ook weer tien uur terug was daarom geen straf. En ja, je kunt iets vinden van deze vliegreis als het om duurzaamheid gaat. Dat schoot zeker door mijn hoofd heen toen we vertrokken met een prachtige groep mensen. Sterker nog, we hebben het met een aantal van de groep nog besproken. Wat we vooraf voelden, werd tijdens de terugreis dubbel en dwars bevestigd. Het was het zo waard om niet alleen onze broers en zussen te bemoedigen, maar ook zoveel rijker terug te komen dan ik had durven dromen. God heeft duidelijk gesproken en mocht ik verhalen meenemen, zodat deze hier en op andere plekken gedeeld kunnen worden. Maar er zijn daar, ver weg, ook verbindingen gelegd. We hebben elkaar aangemoedigd en bemoedigd. We mochten elkaar aanvuren. De Colombiaanse mensen ons meer dan wij hen. Want ze staan daar in de fik als het gaat om het verspreiden van de Goede Boodschap, de liefde van Jezus en het oneindige vertrouwen in God als hun vader. Wat ze ook hebben meegemaakt. En dat is voor veel getuigen die we gesproken hebben, heel veel.
Marcella
De vele getuigenissen die we te horen kregen gingen diep, heel diep. Verdriet en onmacht door het onrecht in de ogen te kijken is altijd moeilijk, maar zo nodig. Daarnaast voelde ik het verschil tussen de wereld in Colombia en de wereld van het rijke westen. Maar naast het verdriet wat we zagen en voelden, mochten wij daar enorm krachtige mensen ontmoeten met een onwrikbaar en vast vertrouwen in God. Zo standvastig en sterk. Waardoor wij altijd op een bijzonder krachtige manier bemoedigd werden en afscheid namen van elkaar. Met een lach en een traan. Het is ook moeilijk kiezen welk getuigenis van de vele getuigenissen mij het meest raakte. Elk getuigenis had iets wat diep raakte of wat ik kon meenemen. Naast het getuigenis van Pastor Enrique was daar op zondag ook Marcella met haar twee kinderen. En mijn eerste gedachte was direct: het zal toch niet…? En toch was het zo. Haar man, die pastor was, was doodgeschoten voor de deur door de guerrilla’s omdat hij het goede nieuws wilde vertellen en een kerkelijke gemeente wilde leiden. Marcella dacht dat God hen hierop had voorbereid, omdat haar man de week ervoor had gepreekt over vervolgd worden voor het volgen van Jezus. Hij had gezegd: “Als dit ons overkomt, mogen we dat zien als een overwinning.” “Nooit heb ik God gevraagd waarom, want Zijn plannen zijn uniek. Als God toestaat dat mijn man om het leven wordt gebracht, dan is dat Zijn wil. Hij heeft de controle over alles, en al onze dagen zijn door Hem geteld. De dood is de overgang naar de hemel. Het was ontzettend moeilijk. Ik wil dat mijn kinderen opgroeien met een hart vol herstel, en ik geloof dat God hen daarbij helpt. Ze begrijpen dat God echt is en ons vasthoudt. God is hun Vader, maar ze missen hun aardse vader. God zorgt overal voor hen. God. Is. Goed.” Een siddering ging door ons heen. Hoe. Kun. Je. Dit. Zeggen? Dat kan alleen als je helemaal, voor 100% je leven in Gods handen teruglegt. En zegt: Uw wil mag geschieden!
Hij had gezegd: “Als dit ons overkomt, mogen we dat zien als een overwinning.”
Een week later werd hij doodgeschoten.
Gedragen
Gods nabijheid heb ik in deze week zo enorm sterk ervaren. Door het potje met energie wat de hele week onverminderd hoog bleef. Zelfs met een jetlag, korte nachten en de Muskathlon die in de nacht werd gehouden. Alsof God mij de hele week op handen droeg. Waar het met het vervoer zo goed als elke dag wel misging en we dus soms uren moesten wachten. Het maakte me allemaal niets uit. Elke dag was er wel een bus die kapot ging of niet op kwam dagen. En toch kwam het telkens weer goed en konden we het programma weer vervolgen. We kwamen alleen soms uren later dan gepland aan.
Lech Acharai
Een lokaal team van Open Doors was de hele week onderdeel van de groep om alles in goede banen te leiden, waardoor we makkelijker contacten konden leggen door de taalbarrière heen doordat zij als vertalers optraden. En buiten het feit dat ze dit voortreffelijk deden en keihard hebben gewerkt, zagen we opeens een tattoo op beide benen van Louisa. Waar stond geschreven op haar linkerbeen: ‘Send’ en op haar rechterbeen ‘me’. Ze wil gezonden worden als een getuige van Jezus, waarheen God wil dat zij gaat. Als antwoord op de tekst uit Mattheus 4:19 waar staat: ”Lech Acharai” in het Hebreeuws. Deze tekst, terwijl ik die al vaker had gehoord, raakte me daar ineens diep. In het Nederlands vertaald: “Kom, en volg Mij!”. Het was een nieuwe bevestiging, nadat God duidelijk sprak tot mij halverwege de week: “Sta maar op voor de vervolgde kerk. Doe het maar en wees niet bang!”. En hoe bijzonder is het als je van drie verschillende mensen, voordat je vertrekt van Schiphol, de tekst meekrijgt uit Jozua 1 waar staat: “Wees sterk en moedig”. Om echt op te staan en gehoor te geven aan deze tekst uit Mattheus is voor iedere christen moed nodig, heel veel moed.
“Wees moedig”
En er was moed, strijd en kracht nodig om ook de sportieve prestatie tot een goed einde te brengen. De hele week voelde ik me al gedragen, maar ook tijdens de Muskathlon kwam dit tot uiting. Door hartproblemen, mocht ik drie jaar niet intensief sporten. Toch had mijn arts er vertrouwen in en was het daarom lang geleden dat ik zo ontzettend hebt afgezien. Maar het is gelukt en ik had deze fietstocht van 120 km op de mountainbike voor geen goud willen missen. Al was na een nachtje racen off-road met veel klimmetjes, het beste er wel vanaf met 25 graden en 90% luchtvochtigheid. Samen als team met een prachtige crew kwamen we allemaal een voor een onder de finishvlag door. Soms breed lachend, de ander met ogen vol tranen en de volgende moest even een paar uur bijkomen: “We did it”!
Elkaar dienen
Voor mij is de diepe kern van deze Muskathlon: Lech Acharai. De parel die voor mij overbleef, naast de vele parels die we mochten oprapen. Vanuit deze opdracht mogen we elkaar dienen zoals Jezus het ons voordeed. Hij waste de voeten van Zijn discipelen. In het meest heilige en meest emotionele moment van die bijzondere week afgelopen november deed ook pastor Enrique het nog eens over. Samen met z’n vrouw en twee zoons gingen zij ons de voeten wassen op de laatste avond dat we daar waren. Hier kwam alles bij elkaar. God. Is. Goed.