Afgelopen vrijdag brachten we onze dochter Julia in alle vroegte naar Schiphol, omdat zij met een grote groep Muskhatleten vertrok naar Kenia en daar een echte #MozaiekMuskathlon te gaan doen. Samen met nog een prachtige stichting Compassion. 4 uur ging de wekker, heel erg vroeg dus. Maar dit zijn de momenten waar je bij bent als vader. En dat is iets wat ik echt heb moeten leren. Daarom ben ik mijn oudste dochter Rosalie nog steeds dankbaar toen zij 8 jaar geleden die ene vraag stelde: “Pappa, waarom ben je er nooit voor mij?” Een vraag die dwars door mijn ziel sneed, maar tegelijk ook het besef dat ik er een potje van had gemaakt. Vanaf dat moment heb ik er alles aan gedaan om het anders te doen. Jazeker, met vallen en opstaan…dat wel! Niet eens met zoveel woorden, maar probeer vooral voor te gaan in het gewoon te “doen”.
En toen we naar Schiphol onderweg waren gingen mijn gedachten weer terug naar ruim een half jaar geleden en we ook naar Schiphol reden om onze oudste dochter Rosalie weg te brengen. Zij was zo geraakt door de verhalen die ik had verteld vanuit de Muskathlon in Nederland tegen gedwongen prostitutie, dat ze het niet kon verdragen om niets te doen. Zelfs de planning van haar studie ging op z’n kop. Rosalie deed de Muskathlon voor THDV en maakte een indrukwekkende reis van Roemenië naar Nederland, de reis die veel meisjes in al hun onschuld ook maken. Met alle gevolgen van dien. Na alles wat ze had gezien, gehoord en gevoeld liet het haar niet meer los en is nu elke week als straatwerker te vinden in Amsterdam.
Maar ook Julia twijfelde geen moment toen bekend werd gemaakt dat er vanuit Mozaiek een speciale Muskathlon zou komen. ”Ja pap, natuurlijk wil ik mee!” Mijn hart maakte een sprongetje! Want hoe belangrijk is het om met eigen ogen te zien, te voelen en te ervaren dat op tal van plekken in deze wereld mensen in extreme armoede leven, in mensenhandel terecht komen of vervolgd worden vanwege hun geloof. Of het nu ver weg of in Nederland is. En deze ervaring vergeet ook zij nooit meer. Dat ook zij, net als haar zus, bereidt is om haar hart te laten raken door wat ze meemaken. En gehoor geven aan wat Jezus van ons vraagt in Mattheüs 25: “Ik verzeker jullie: alles wat jullie gedaan hebben voor een van de minsten van mijn broeders of zusters, dat hebben jullie voor Mij gedaan.”
Tijdens ons eerste app-contact werd duidelijk dat deze reis na 1 dag al indrukwekkend was. “Mijn hart is gebroken, wat een verschrikkelijke armoede en uitzichtloosheid hier”, schreef ze na het bezoek aan de sloppenwijken van Nairobi. Maar ook: “Ik kijk best tegen op wat we nog meer gaan zien na dit project, maar wat ik zo mag meenemen is dat ze toch zo dankbaar zijn met de kleine dingen die ze hebben. Ze maken van zulke kleine dingen iets moois, daar kunnen wij veel van leren. Ze danken voor wat ze hebben, i.p.v. te bidden voor wat ze niet hebben.” En dat in een wereld, vol van kind huwelijken, waar sommige vrouwen op hun 25ste al oma worden, criminaliteit hoogtij viert, vaders vaak of verslaafd of uit beeld zijn, misbruik van elke dag is, een woning vaak niet meer als een krot is van een paar vierkante meter waar ze dan met een heel gezin moeten leven. Het verschil is zo immens groot met onze leefwereld. Oh ja, voegde zij er nog aan toe: “ik ga zeker weer terug”.
Maar wat wil ik nu eigenlijk zeggen hiermee? Is dit dan een ode aan mijn dochters dat ze zo goed bezig zijn? Nou nee, niet echt. Maar wel enorm dankbaar dat God dit in hun hart heeft gelegd, want ik heb tot een paar jaar geleden niet echt het juiste voorbeeld gegeven. Is het dan een promopraatje voor de Muskathlon? Ja, dat is het zeker ook. Want er staan steeds meer mensen op om te strijden tegen onrecht en een Muskathlon gaan doen. Is dan de Muskathlon de enige manier om op te staan tegen onrecht? Nee, natuurlijk niet! Er zijn zoveel mogelijkheden via kerken en andere organisaties om deze belangrijke stap te zetten en te gaan vechten tegen onrecht in de wereld. Of deze plek nu heel dichtbij of heel ver weg is. En deze plek mooier achter te laten dan je hebt aangetroffen. Zo zal de olievlek steeds groter worden als iedereen die opstaat weer andere familieleden, vrienden en andere relaties ‘besmet’ om ook mee te strijden tegen onrecht. Uit ervaring weet ik hoe hoog die drempel is om erover heen te stappen, maar toch nodig ik je uit het te doen. Want het is GEEN druppel op een gloeiende plaat. Het gaat om mensen. Mensen zoals jij en ik. Zij zijn niets minder waard dan wij zijn, Julia schreef: “Kinderen en ouders wilde met ons op de foto, maar toch zo gek alsof wij beter zijn dan hun, terwijl we niks beter zijn dan die prachtige mensen daar.”
Nadat we haar hadden weggebracht afgelopen vrijdag zette ik een Spotifylijst aan en kwam het lied “His name is Jezus” ineens voorbij. Alsof er een bliksemflits uit de hemel schoot. Het raakte me vol en sinds dat moment luister ik het lied een paar keer per dag. Want ineens besefte ik weer, daar draait het dus om. Natuurlijk, Jezus roept ons op om om te kijken naar onze naasten. Maar ten diepste draait het om de lof, de eer en aanbidding van koning Jezus. En Zijn naam te verspreiden in een wereld vol van gebrokenheid. Omdat Hij deze aanbidding verdient. Jezus, die Zijn leven gaf voor iedereen. De schuld, pijn en gebrokenheid op zich nam van iedereen die het wilt horen en geloven. Want Zijn naam is Jezus…..! “His name is Jezus”.
Zijn naam is Jezus..
Hij is raadgever
Hij is de machtige God
Hij is de prins van de vrede
De almachtige
Hij is wonderbaarlijk
Hij straalt
De almachtige God!