Afgelopen maandag kwam ik niet zelf op het idee om weer eens vanaf ons vakantieadres naar huis te fietsen. Een jaar of 20 geleden gebeurde dat vaker. En trapte dan even 180 km naar huis alsof het niets was. Met een hart dat afgelopen jaren flink protesteerde, uiteindelijk hartpatiënt werd en een leeftijd die niet meer in mijn voordeel werkt dacht ik dat dit nooit meer zou gebeuren. Mijn vrouw zei dan ook uit het niets de dag ervoor: waarom ga je niet terug fietsen? Mijn hart maakte letterlijk en figuurlijk een sprongetje. Waarom ook niet? Iets wat ik nooit meer dacht te kunnen, ging zonder noemenswaardige voorbereiding ‘gewoon’ gebeuren. Het liet me niet onberoerd. Ik zeg er gelijk bij, dat als niet-sporters dit lezen zich misschien afvragen of ik even aan mijn voorhoofd moet voelen. Maar dat terzijde😄 Natuurlijk was de #Muskathlon in november veel zwaarder en heftiger met 120 km over onverhard en heuvelachtig terrein, maar die was met een grote groep sporters. Waar ook nog eens twee artsen rondliepen en een verpleegkundige om ons in de gaten te houden. Nu stapte ik op de fiets met wat eten, repen en bidons om ‘even’ alleen 160 km te fietsen. Terwijl mijn gemiddelde trainingsafstand meestal niet verder dan 60 km is. En ging die spreuk toch weer in vervulling, die zo lang mijn lijfspreuk was: Je kunt het, als je maar wilt en erin gelooft! Jazeker, het geloof was goed diep de bodem in geboord afgelopen vier jaar. Toch had ik ergens hoop gehouden in mijn achterhoofd. Maar het lukte niet meer. Dacht ik. Daarnaast realiseerde ik me tijdens de rit ineens dat er acceptatie was gekomen dat ik dit soort uitdagingen nooit meer zou kunnen doen. Acceptatie en rust. Zo werd deze rit een prachtig mooi cadeau!

Groei en pijn lijden

De avond ervoor tijdens een BBQ zaten we met vrienden aan de wijn en bier en vroeg hij: maar denk je dat het lukt om zo even die 160 km te fietsen? Waarop ik zei: moet wel lukken toch, van de week lukte die 75 km toch ook? En moest hij hard lachen. Tja, zal zeker wel pijn gaan doen. Maar ik hou mezelf dan maar voor dat er geen groei zal zijn zonder pijn te lijden. En zo fietste ik weg, niet wetend wat tegen te komen op mijn weg. Het onbekende tegemoet. Mooi vind ik dat. Geeft nieuwe energie.

Verkeerde afslag

De rit was mooi, prachtig weer. Genieten dus. De benen waren niet top, maar wat wil je na tien dagen vakantie met veel lekker eten en heeeeel af en toe een biertje, wijntje of shotje! De eerste 75 km gingen best lekker, dwars door de Veluwe met al die mooie dorpen. Bossen, heide en weilanden. Ik moest rijden van dorp naar dorp, omdat ik geen powerbank had en routeplanner aanzetten zou teveel batterij trekken. Dus ik ontkwam er niet aan om telkens bij twijfel af te stappen. Goed te kijken. Richting te kiezen. Links of rechts? Want terecht komen in een stadskern wil je echt niet. Vlak voor Hilversum moest ik een keuze maken. Vooraf had ik het al bepaald om boven Hilversum langs te fietsen en onder Laren door. En toch maakte ik de verkeerde keuze en stond ineens voor het station van Hilversum. Dat wat ik bedacht had ging toch nog mis. Een halfuur later was ik dan met wat frustratie over mijn fout, toch de spoorlijn en Hilversum voorbij.

Welke spoorlijnen kom jij tegen?

En zo is het eigenlijk ook in ons leiderschap. We komen in ons leven verschillende spoorlijnen tegen. Sommige liggen ze er gewoon opeens. Andere spoorlijnen ontstaan door keuzes van anderen of keuzes van onszelf. En is het de uitdaging om daarmee om te gaan als manager of directeur. Of eigenaar van een bedrijf. Maar ook als ouder van ons gezin. Hoe gaan we veilig die spoorlijn over zonder overreden te worden door een voorbij denderende trein en leren we van onze keuzes die niet altijd goed zijn uitgepakt?

Onzekere leiders

Maar ook het cadeau wat ik mocht uitpakken. Achteraf realiseerde ik me, toen ik die dag als een film nog eens afspeelde, weer iets over mezelf had geleerd. Doe het maar. Stap op de fiets. En laat ook die onzekerheden en angst van ‘niet goed genoeg’ achter je. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Toch? Dat ook. Langzaam. Stap voor stap. Meer en meer lukt dat en daarbij helpt zo’n fietsritje zeker. Steeds meer komt het vertrouwen terug. Steeds meer energie en steeds meer zin om weer vooruit te bewegen. Tijdens de Academie bij Bron voor Leiders van afgelopen jaren zagen en zien we verschillende leiders voorbij komen. En ja, juist ook onzekere leiders. Twijfelend over hun talenten en of ze het wel kunnen. De vraag die talloze keren wordt gesteld: doe ik het wel goed genoeg? Leiders zijn allemaal wel ergens onzeker over, weten het eigenlijk niet en proberen iets. Daarom daag ik je uit om in het najaar aan te sluiten bij een nieuwe Bron Academie, want ook deze elementen komen dan weer aan bod. En gaan we hiermee aan de slag onder leiding Dr. Henk Stoorvogel en Ruth Stoorvogel-Bergman. Jezelf leren doorgronden als #archetype, wie ben ik en welke gedrag vertoon ik? Hoe reageer ik eigenlijk als ik een spoorlijn tegen kom. Maar ook komt strategisch leiderschap uitgebreid aan bod. Welke keuzes maak ik en welke strategie pas ik toe bij welke spoorlijn. En nog veel meer! Zie ik je daar? Oktober starten we weer. Voor meer informatie, zie https://bronvoorleiders.nl/product/bron-academie-voor-leiders-oktober-2025 of stuur me een bericht voor meer info.